Love is blind zeggen ze, wat betekent dat eigenlijk? Dat je verliefd kan worden op iemand zonder het uiterlijk te zien? Zonder de maatschappelijke status, bankrekening of zakelijke prestaties? Dat je enkel en alleen verbinding maakt op zielsniveau dus. Maar is dat wel genoeg?
In de Netflix serie “Love is blind” gaan singles het experiment aan door blind te daten. In verschillende kamers die gescheiden worden door een dunne muur, zogenaamde ‘pods’, ontmoeten ze elkaar. Ze kunnen elkaar niet zien maar wel horen. Alle vrouwen daten alle mannen en na verloop van tijd kies je jouw favoriet. Is het wederzijds dan daten jullie verder. Als er echt een klik is en ze willen verder samen dan vraagt hij haar ten huwelijk. Pas als zij ja zegt krijgen ze elkaar voor het eerst te zien. Geweldige tv als je het mij vraagt!De opluchting of teleurstelling, als je jouw verloofde voor het eerst ziet. Die persoon met wie je zulke intieme gesprekken gevoerd hebt en voor wie je gevoelens denkt te hebben, eindelijk in de armen sluiten, het is heerlijk! Of het is zo pijnlijk dat zelfs een date in het First dates restaurant ontspannen lijkt.
Waarom verloven zonder elkaar te zien?
In de veilige pods durven ze kwetsbaar naar elkaar te zijn, ze vertellen elkaar dingen die ze nooit eerder met anderen gedeeld hebben. Er wordt gehuild, gelachen en geflirt. “Wat heb je aan?” Vraagt hij. Tot in detail vertelt ze over haar outfit. Een goedkeurende kreun klinkt uit de andere kamer. Elkaar uitdagen en enthousiasmeren zonder elkaar ooit te hebben gezien en zonder elkaar aan te raken, het kan.
De koppels voelen zich geliefd en verliefd. De ‘I love you’s’ worden uitgewisseld evenals beloftes over eeuwig en altijd. Ze zijn overdonderd en blind van verliefdheid. Dus is de liefde dan toch blind?
Waar gaat het mis?
Helaas halen niet alle koppels het altaar en van de koppels die toch ‘I do’ zeggen blijven er maar een paar echt getrouwd.
Waarom zwakt het gevoel af? Speelt het uiterlijk dan zo’n grote rol? Nee. Ook na de onthulling blijven de meeste koppels onverminderd verliefd. Uiterlijke kenmerken die eerder in de weg stonden tellen niet meer mee. Ook de mening van de sociale omgeving als familie en vrienden hebben invloed maar zijn niet doorslaggevend in de beslissing.
Dè spelbreker van liefde is verstand. Als het hoofd het overneemt van het hart. Dat gebeurt als de koppels terugkeren naar het normale leven. Ze gaan weer aan het werk, zien hun vrienden en familie weer en pakken hun hobby's weer op. En dan gebeurt het.
Je ziet de radartjes in de het hoofd bijna aangaan. Ze realiseren zich dat ze verschillend in het leven staan. Er is een verschil in levensfase, in financiën, in geloof, in sociale activiteiten, etc. En dan komt de harde realiteit binnen en realiseren ze zich:
“Als ik een verbinding aan ga, dan moet ik dingen opgeven.” En misschien is deze nog wel veel enger: “Als ik deze verbinding aan ga, dan word ik kwetsbaar.”
Liefde is blind of kan je verblinden, dat geloof ik wel. Een veel interessantere vraag is: wanneer is de liefde genoeg? Wanneer is het genoeg om er iets voor te laten en om er risico voor te lopen?
Durf jij het aan?
